تضمین از شعر زیبای سعدی (گلی خوشبوی در حمام روزی........)
ز خاک ِکربلا یک مُشــــت روزی رسید از دست زوّاری به دستم بدو گفتم که ای خاک ِ شفابخش چرا اینگونه از بوی ِ تو مستم؟؟؟ چرا مجذوب بویت هست عالم؟؟ چرا من این همه دل بر تو بستم؟ برای لحظه ای بوییدن تـــــــــــو به پای کاروان ها من نشستم بگفتا اعتبارم از حسین است... که من ارباب ِخود را میپَرستم اگرچه خاکم و در زیر پایـــــــت ولیکن از پلیدی ها بِجستــــم (کمال همنشین برمن اثر کرد وگرنه من همان خاکم که هستم) ------------------------------------------------------------------------- ابیاتی که در داخل گیومه می باشد متعلق به سعدی است و بقیه ی مصراع ها متعلق به بهار است. کلمات"دستم"،"مستم"نشستم"و"هستم"کلمات قافیه و بند مخمس هستند. کلماتی که با رنگ قرمز مشخص شده اند قوایف عادی هر بخش هستند. --------------------------------------------------------------------------------------------- شبی در محفلی با آه و سوزی شنیدستم که مرد پاره دوزی چنین می گفت با پیر عجوزی ((گلی خوشبوی در حمام روزی رسید از دست محبوبی به دستم)) گرفتم آن گل و کردم خمیری خمیری نرم و نیک چون حریری معطر بود و خوب و دلپذیری ((بدو گفتم که مشکی یا عبیری که از بوی دلاویز تو مستم)) همه گل های عالم آزمودم ندیدم چون تو و عبرت نمودم چو گل بشنید این گفت و شنودم ((بگفتا من گلی ناچیز بودم ولیکن مدتی با گل نشستم)) گل اندر زیر پا گسترده پر کرد مرا با همنشینی مفتخر کرد چو عمرم مدتی با گل گذر کرد ((کمال همنشین در من اثر کرد وگرنه من همان خاکم که هستم)) |