شعر دانش آموزان
کبوتر بچه ای خوش رنگ و خوشگل چو بشنید پند مادر از جان و از دل
بگفتا مادرم ، جانم فدایت من کودک شنیدم آن صدایت
نوای مهربانت را که گفتی پسر جانم ز بالا ها نیفتی
ولی جانم به قربان نگاهت فدای آن دو چشم سر به راهت
مرا باشد به سر ،صد شوق پرواز که باشد زندگی با آن سرآغاز
مرا پرواز، عشق است و تو را رنج که رنج ، بسیار باید از پی گنج
کبوتر گر نداند رمز پرواز شود ساده شکار جغد یا باز
تو و دلواپسی هایت به جایست ولی پرواز من رمز بقا یست
خداوندم نگهدار من و توست ز هر دامی به نامش بایدم جَست
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
توسط یکی از دانش آموزان پسر سوم ،که بااستفاده از ، آرایه تضمین پنهان ،این شعر را سروده.
روزی زسر باند خلبانی به هوا خاست واندر طلب جنگ ،به خود تیر بیاراست
برنقطه رادار نطر کرد و چنین گفت امروز همه ارض وسما ،در نظر ماست
چون تیر به سرعت بروم ،چشم نبیند فی الحال ببینم چه کسی در وطن ماست؟
در پهنه رادار ، اگر ناو ببینم صد تیر نثار بدن و پیکر آن راست
بسیار خودم کردم ودمم گرم وماشاالله " بنگر که ازین چرخ جفا پیشه چه برخاست؟"
ناگه زکمینگاه ، یکی سخت تفنگی ده تیر ، نثار موتور و بال براو راست
بربال وموتور آمده ،ده تیر چگر سوز وز اوج مرورا به سوی آب فروکاست
در آب بیفتاد و فرو رفت چو سنگی آن گاه بدید بال وموتور از چپ واز راست
گفتا عجب است این که ازین ضدهوایی این دقت وتندی وپریدن زکجاخاست؟؟؟
چشمش که بیفتاد به موج رادیویی " گفتا زکه نالیم که از ماست که برماست؟"