به نظر من سخت ترین سبک نویسندگی، نوشتن داستان های کوتاه است و به

تخصص های بسیار ویژه ای احتیاج دارد که کار هر نویسنده ای نیست و هنر خاص  

خود را می طلبد .

برخی از نویسندگان ،برای اینکه مطالب خود رابه  خواننده القا و یا تفیهم کنند در قالب 

داستان های چند صد صفحه ای ،این کار را انجام می دهند ولی یک داستان نویس کوتاه  ،

از بین میلیون ها کلمه و جملات و اندیشه های مختلف بهترین ها را با سبکی جذاب   

بدون این که از سر وته مطلب کم  یا زیاد شود به نوشته های خود ارزش می بخشد.

 ذکر این نکته خالی از لطف نیست که امروزه به دلیل مدیریت زمانی و تنگی وقت 

 فراغت بهترین نوع داستان نویسی جهت صرفه جویی در وقت است وخوانندگان 

.مخصوص خود رادارد 

ماجراهای داستان های کوتاه ،پیچیدگی خاصی نداردومعمولا با ضربه ی پایانی که 

همراه با پیام اثر است ،خاتمه می یابد.

درون مایه همه داستان های کوتاه ،دغدغه های همیشگی بشر است وویژگی 

اصلی آنها هم چون آثار کلاسیک، تمرکز بر پیام اخلاقی وانسانی است. 

قهرمان داستان باید تحت فشار قرار گیرد. چون شخصیت واقعی هر کس در

 شرایط سخت وطاقت فرسا، نمایان می شود. درون مایه یعنی فکر اصلی وپیام آن 

قوی  باشد.ختم داستان هم اهمیت زیادی دارد. اگر پایان داستان بی مقدمه یا

تلگرافی  باشد،کل اثر در نظر خواننده رنگ می بازد.

اهداف :

1-   تمرین نویسندگی            2-تقویت قدرت تخیل واستدلال

3-توجه به مسائل روز مره وکاربرد آن ها در متن داستان ها

4-توانایی نوشتن متن یا داستان ناتمام

5-استفاده از مناسب ترین واژه ها وبهترین تعبیرهابرای تاثیر ونفوذ کلام در نوشتار

6- تشخیص یک نوشته مطلوب از میان نوشته ها

      7-توانایی پیش بینی نتیجه ی یک داستان

8-توجه به هدف وپیام یک نوشته ورسالت قلم         9- خلق یک اثر ماندگار