نامه ی گویا ، ادبی یا سر گشاده

به نامه‌هایی گفته می‌شود که نویسنده قصد ندارد نامه را به صورت خصوصی برای یک نفر ارسال نمایدو بیشتر برای بیان نظرات وعواطف و فکر و اعتراض و پیشنهاد خود به گروهی از افراد استفاده می شود. حجم این نامه می‌تواند  به صورت یک مقاله و یا حتی یک کتاب به رشته تحریر در آید.                        قالب نامه برای این گونه نوشته ها بهانه ای است که نویسنده به این وسیله نظریات خویش را بازگوید. 

       ممکن است نامه سرگشاده شخص خاصی را مخاطب قرار داده ولی عمدا از  طریق روزنامه‌ها یا سایر رسانه‌ها به صورت گسترده منتشر

.می شود

این نامه برای یک نفر ولی در اصل برای همه ی مردم است.                                             

نامه سرگشاده به پسرم

در رابطه با نامه نویسی ، من شخصاً  به این نتیجه  رسیده ام  که

 نوشتن نامه  روش مناسبی  برای تخلیه ی  خشم است . بعد از نوشتن

 نامه  به کسی  که شما را عصبانی  کرده ،  می توانید  تصمیم  بگیرید 

که نامه  را برای  او پست  بکنید  یا نکنید . گاه فرستادن  نامه کار

 درستی است و زمانی هم  کار درستی نیست . بنا براین در اوج  خشم

 ، بهتر است  نامه  را بنویسید  امّا پست نکنید . قبل از  این که  تصمیم

 بگیرید ، خودتان را آرام  کنید .  نوجوانان  می توانند  نامه ای به پدر

 یا مادر ، خواهر یا برادر و مادر بزرگ یا پدر بزرگ  خود  بنویسند.

"لوئی آندر سون " کمدین مشهور ، از پدر الکلی اش ناراحت بود . نامه ای  به پدرش نوشت  و درد و تألّمی  را که در کودکی  متحمّل  شده بود  به روی کاغذ آورد  و بعد نامه را  در "مینسوتا"  روی قبر  پدرش گذاشت . او معتقد بود  با این کاربه   احساس  بسیار  بهتری رسیده است . نوشتن نامه  فرصت  مغتنمی است  تا با کسی  که شما را خشمگین  کرده  یا خوشحال  کرده تماس بگیرید .

می توانیداز  واژه  های زیبا  استفاده کنید  و نامه را باز نویسی  کنید   به حدّی  که به احساسی  از رضایت  برسید و مؤثّر  واقع شود.  گاهی پدر و مادر  با وجود نزدیکی  به فرزندشان ،  به او نامه  می نویسند و بسیاری از ناگفته ها را در نامه ذکر می کنند . شاید   اثر نامه  بیشتر از گفت و گو های معمولی باشد . و این نامه ی خود من  به پسرم ،که می تواند  یک نامه ی سرگشاده  هم باشد .        هم چنان  که نامه ی بعد از آن  را که خطاب  به دخترم نوشته ام یک نامه ی سرگشاده است و             می توان  به عنوان  نمونه ی  یک نامه ی سرگشاده  استفا ده کرد .

« به نام دادار  مهر آفرین »

پسرم سلام خودت می دانی  چه قدر تو را  دوست دارم  آن

 قدر  که وقتی  به دنیا آمدی  شاید  من خوشحال ترین مادر

 دنیا بودم و تو زیبا ترین  پسر دنیا را از جان  بیشتر دوست می

 داشتم . من زیبا ترین  و کامل ترین  اسم را برای  تو انتخاب

 کردم . رسول  یعنی فرستاده ی  خدا . و خدا  چه فرستاده و

 هدیه ی خوبی به من داد. خداوند هم چقدر تو را دوست 

داشت  که در یکی از بهترین روز های  خدا یعنی  عید غدیر

 ،  عید ولایت و امامت  از یک مادر سیّده  پا  به   عرصه وجود

 نهادی و اوّلین فرزند ما شدی .

فرزندی که چشم  از او بر نمی داشتیم  و همیشه برایش

آیت الکرسی و چهار قل می خواندیم .

نمی دانستیم  از این امانت  الهی  که تو باشی چگونه

 مراقبت  و تشکّر  کنیم ؟! ...

 حالا سال ها از تولّد  و دوران کودکیت  می گذرد  و تو در

 مسیر  زندگی به ترسیم آینده  ی خود مشغولی .

 من معتقدمکه این عمری که  خدای متعال نصیب ما کرده  است،

  فرصت بی بازگشتی است که به نوبت در اختیار 

همگان قرار  می گیرد و این ما هستیم  که در این  صفحه ی

 سپید عمر ، باید بدانیم  که چه بنویسیم  و چه  نقّاشی  کنیم

 ؟ عزیز دلم حالا  هر وقت  جلوی آینه ایستادی ، فراتر از 

صورت  ظاهرت  به سیرت  و باطنت بنگر  که چگونه است ؟!

پسرم ! دانش  را تنها در دانشگاه نیست  که می آموزند  و

 گرنه  بایستی  قبل از تأسیس و رواج  دانشگاه ها ، هیچ

 دانش ودانشمندی  وجود  نداشته باشد . این  را  نه از آن

 جهت می نویسم که احتمال می دهم  در کنکور قبول نشوی

 ...نه ... امّا کاش روزی فرا می رسید  که  خیل جوانان ما، به

 جای حمله و هجوم به دانشگاه ها وبالا بردنآمار گول زننده

 کارشناس و کارشناس ارشد یا به عبارت بهتر ، متخصّص

 نمایان  کم اطّلاع ، به کتابخانه ها و مراکز تحقیقی  هجوم می

 آوردند  تا هم  خود را بسازند و هم آینده  ی کشورشان  را.

پسرم درس هایت  را بخوان . تلاشت  را بکن . امتحانت  را بده 

امّا اگر قبول نشدی ، خیال نکن که دنیا  به آخر رسیده  است و

 بدان  که همه ی  راه های موفّقیّت  به دانشگاه  ختم نمی

 شود و قبولی در دانشگاه ، تنها راه  چاره نیست . تعداد

  دانشگاه  نرفته های موفّق  ومفید در جامعه ، از دانشگاه 

دیده های  به توفیق  رسیده ، بسیار بیشتر است . 

پس نگران نباش . پاشنه ی  کفش هایت  را بکش . کمربندت 

را محکم کن و در کوچه های زندگی  راه  بیفت . توفیق  از آن

 کسی است که صبور تر و منطقی تر است و بیشتر

   هنرمی آموزد و بهتر کار می بندد.

دانشگاه واقعی  در کتاب ها و کتابخانه ها و آموزشکده های

 فنّی و حرفه ای و محل های  آموزش هنر است .

پسرم  من می توانستم  بر خی  حرف ها را رو در رو  بگویم 

ولی این که می نویسم  می تواند  ماندگار تر  باشد و حتّی 

سال های سال و مکرّر در مکرّر  بازگو شود . حتّی  اگر من هم

 نباشم  باز می تواند عامل  ارتباط و گفت وگوی من وتو باشد 

و هر  بار با خواندن  این نامه ، مرا پیش روی خود ، رودرروو

 نگاه در نگاه  خودت حس کنی . پسرم حالا اگر چه بزرگ  شده

 ای  ولی تو همان  فرزند دوست داشتنی  قدیم  من هستی و

 جای  دوران کودکیت در دلم محفوظ است . وقتی  تو دانش

  ومعرفت پیدا کنی ،من شکوفا می شوم و وقتی  تو در

 مسیر کمال گام برداری من به کمال می رسم .

 گاهی آرزو می کنی ای کاش مادرم حال و هوای من ِ جوان 

را در ک می کرد من هم گاهی آرزو می کنم کاش  پسرم،

 عمق تجربه های زندگی  و شناخت  لغزش گا ه ها و دام ها

 و   فریب ها را مثل من می فهمید  و تجربه  شده ها را

 دوباره نمی آزمود. باری دوست دارم خودت  را  از گنجینه  ای

 مثل " مشورت " وسرمایه  ای مانند  ارشادو پشتوانه ای

  هم چون نظارت وپشتیبانی  مثل پدر و مادر  محروم نکنی . 

 پسرم  در سنّ وسالی هستی که گیرنده های  فکر و روح  و

 قلب و عاطفه ات،بسیار حسّاس  است .  آن چه می بینی  و

 می شنوی و میخوانی  در اندیشه  و جانت  می نشیند  .

 چه خوب  که ایندستگاه های بسیار حسّاس  گیرنده  را روی  

 موج صداقت  ودیانت  و خدا ترسی  وآخرت بینی  و عاقبت اندیشی  

 تنظیمکنی ، تا آن چه  دریافت  می کنی  زلال و شفّاف و درست 

و سالم  و سازنده  باشد . پسرم !  دوستی ، باز هم دوستی و

 دوستی ،  دوستانت به تعبیر مولایمان  امام علی (ع)  مثل 

وصله ای برای لباس تو هستند . این وصله ها  باید  با روح  و

 رو حیّات  تو جور باشد . نقش دوست  در سعادت  تو بسیار

 بسیار  زیاد است . اگر دوستانت از کسانی  باشند که تو را

 به عفاف و تقوا وخدا و متانت  و حیا  دعوت کنند ،خوشا  به

 حالت  این نعمتی است که  شکر لازم دارد  ولی اگر  به

  پشت پا زدن به سنّت ها وآداب دینی واجتماعی  و روی

  آوردن به خواسته ها و  هوس ها و بی قیدی ها  باشد  چه؟

 باید مواظب و هشیار  باشی ،زیر پایت  را خالی نکنند .

خدا نکند چند دوست نا باب و اهل هوس  و فریبکار ،انسان  را

 احاطه  کنند. آن وقت  مثل  ماهیانی  که کنار هم و دسته

 جمعی در یک تور بزرگ ، گرفتار صید  شده اند  به سویی

 کشانده می شوند و خیال می کنند  که هنوز هم آزادند  و به

 اختیار  خویش ،ولی از اسارت گروهی ،غافلند  وگاهی اصلاً

 حس نمی کنند  که در دام افتاده اند .

پسرم  ،بین نگاه وگناه، رابطه هاست وقتی چشم ، دریای 

هوس شد ،قایق  گناه  در آن حرکت  می کند . پسرم از یاد

 مبر که پیوسته نگاه خدا، تو را در خلوت و جلوت  و تنهایی و

 جمع می پاید . هوشیار کسی است  که بار خود را ببندد و

برای را هی طولانی  تا ابدیّت ره توشه بر دارد .

 بگذار  جوانی ات  از پاکی و نجابت و کمال ،  شکوفه باران 

شود . به یاد داشته  باش  که تو باید  هستی را بسازی . پس 

ابتدا  خود را بساز . همّت  بلند دار و نظر گاهت  را وسعت ده

  که ارزش انسان به نقشی  است  که می آفریند و یادی 

که بر جا می گذارد.

 امید وارم ،سروقدّانه  ببالی . مایه ی آبرو  و اعتبار  خانواده 

واقوام و کشورت  باشی . پسرم ،ساده باش  امّا ساده لوح

 نباش .  بخشنده باش  امّا خودت  را نباز . اجتماعی باش  امّا 

اسیر جمع  نباش . متفکّر باش  امّا ساده  اندیش  نباش . آینده

  از آنِ  توست  اگر باور  داشته باشی . فراز ونشیب های

 زندگی و کم و زیاد های آن درس های زیادی به من  داده  و

 البتّه  برای  کلمه به کلمه این درس ها قیمت  گزافی  را

 هم  از من گرفته  و چه قیمتی  بالاتر و سنگین  تر از  همه ی 

روز ها و همه سال هایی که از دست  رفته  و هیچ  چیزی

 نمی تواند  حتّی  دقیقه ای  از آن  را به من بازگرداند . مثل 

حرکت عقربه های  ساعت که همیشه  پیش می روند و

 به عقب  باز نمی گردند .  سنگ  های سرد گورستان  ها و

 عکس  های رنگ و  رو پریده  ی  پراکنده  در آن ها ، آیینه  های

 میلیون  ها  آرزو ی  در هم شکسته  است . جوانی  ما هم  در

 هوای  فرصت های  میان سالی و میان سالی  ما  در هوای 

فرصت های دراز دوران  پیری  وبازنشستگی  از دست  می

 رود  وتازه  در وقت  پیری و بیماری و شکستگی  سر در پی

 مسجد و  تسبیح  می گذاریم  تا شاید  به رسم   سوداگران 

،  غنیمتی  بهشتی  را فراچنگ  آوریم .  شاید  بسیاری  از آن 

چه  را که  امروز  برایت  می نویسم درک نکنی امّا  خوب  می

 دانم  و به تجربه  درک کرده ام  که زمانه همه را به تو 

خواهد  فهماند  وای کاش  وقتی  این همه  را  در می یابی ،

 فرصت های بزرگی  برایت  مانده  باشد .

همیشه  از این  که فردایی نباشد  تا کاری  را که باید  انجام 

دهم  ترسیده ام . اکنون  تو  در لطیف ترین  و حسّاس  ترین 

دوران زندگی ، با هر نسیم  ، روح  جوانی  را احساس  می

 کنی .    می توانی  آن گونه باشی  که خدایت  به تو افتخار

 کند.

می دانی  که آدمی هرگز  از گذشته  اش  جدا نیست  و هر

 گونه  که  دوره ی جوانی  را سپری کند  آثار  و پیامد  های

 ناشی  از گذراندن جوانی  همه ی  عمر  با او خواهد بود .

پسرم  هر وقت  به دیدگان  پر فروغ تو  می نگرم  فضای  جانم 

روشنی  می پذیرد . هر وقت  تو را در هنگام نماز و صحبت  با

 معبود می بینم  گویی صدای بال  فرشتگان  را می شنوم  که

 تو  مانند آنهایی . امروز  می دانم  دوستی  با خدا را  در

 دوستی  با قرآن  می توان یافت .  که خدا  تنها کسی  است

 که برای  صحبت کردن  با او  موقع و مکان  مطرح  نیست . او

 تنها کسی است  که برای  سر کار گذاشتن  مردم ، منشی 

ندارد  و تلفنش  اشغال نیست  و همیشه  در دستر س است 

و بدی آب و هوا  هم نمی تواند  او را از دوستانش  دور کند  و

 باتری تلفنش  هیچ وقت ضعیف نمی شود .  هر کسی  که

 باشی  می توانی  در هر کجا  و هر موقعیّتی  که هستی 

صدایش کنی  و سؤال هایت  را مطرح  کنی  و پاسخ  هایش

 را بگیری .

امروز  می دانم که زیبا یی زندگی  در ساده زیستی ،

  راستگویی و درستکاری  است و هر چه  انسان  توقّع  خود

 را  کمتر کند  راحت تر  زندگی  خواهد کرد .  امروز  می دانم 

که عشق  و محبّت ، تنها  وتنها  شایسته ی  خداست  و

 شایسته  ی امام زمان «عج»  خدایی که در همراهی  و

 دوستی ، یاوری  بی مانند است  و او بهترین  خریدار  عشق 

و محبّت است . اگر از من بپرسی  خوش بختی  چیست 

؟ می گویم  خوش بختی  رضایت و آرامش  در زندگی است .

 وقتی  حسابت  با خدا صاف باشد  از هر کاری  که بکنی 

رضایت درونی  وآرامش  به دست  می آوری .

تحقیق در باره زندگی وراز موفّقیّت  مردان وزنان

  مشهوری  که بدون تحصیلات  دانشگاهی  وبا امکانات

  جزئی  از سر امدان  علم وادب و هنر  سیاست  و صنعت  در

 ایران  و جهان شده اند  کاری بسیار  مفید است که می

 توانی با دوستانت  در باره ی  آن  بیندیشی و تصمیم  خوب  و

 قاطعی  برای زندگی حال  وآینده خودت  بگیری .

 به خدا می سپارمت  پسرم 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

حالاازآن زمان 5سالی می گذرد.پسرم درزندگی مادی ومعنوی خود بسیار

 موفق شده وازدواج هم کرده است .برای همه فرزندان ایران اسلامی یک

 صلوات بفرستید. 

 

ادامه نوشته

نامه سر گشاده از یک همسر

همسر عزیزم ! چرا قضاوت  های دیگران  در باب رفتار ، کردار و گفتارت

،تو را تا این حد مضطرب  وافسرده  می کند؟ !

 چرا  دائماً نگرانی  که مبادا  از تو عملی  سر بزند  که داوری منفی  دیگران  را از پی  بیاورد ؟

  راستی این « دیگران » که گهگاه  این قدر تو را  آسیمه سر و دلگیر 

 می کنند،  چه کسانی هستند ؟ آیا ایشان را به درستی می شناسی

  وبه دادخواهی و سلامتی روح ایشان ، ایمان داری ؟

 این مطلقاً مهم نیست که دیگران ما را چگونه  قضاوت می کنند ،

 بلکه مهم این است  که ما در خلوتی سر شار  از صداقت  و در

 نهایت  قلبمان ، خویشتن  را چگونه   داوری می کنیم ؟....... 

 از قدیم گفته اندو خوب هم،که: عظیم ترین دروازه های اَبَر شهرها ی

 جهان را می توان بست ، امّا دهان  حقیر  آن موجودی راکه نتوانسته

 نیرو هایش رادر راستای خدمت  به ملّت ، میهن  و فرهنگ  و جامعه

 به کار گیرد ، حتّی  برای لحظه ای نمی توان بست .

 آیا می دانیدباسازهمگان رقصیدن وآن گونه پای کوبیدن و گل افشاندن 

که همگان را خوش آید و تحسین همگان را برانگیزد از ما چه چیز

خواهدساخت ؟ عمیقاً یک دلقک ِدرباری دردمند دل آزرده ، که

بردار رفتار خویشتن آونگ است ،تا آخرین لحظه های حیات .

 عزیز من ! یادت باشد ، اضطراب  تو ، همه ی چیزی  است که تنگ نظران ،

 آرزومند آنند.آنها چیزی جز این نمیخواهندکه ظلّ کینه ونفرتشان

بردیوارکوتاه کلبه ی روشن شما بیفتد و رنگ همه چیز را مختصری کدر کند.

 رهایشان کن عزیز من به خدا بسپارشان و به طبیعت ...

 بگو ما تا زمانی که می کوشیم خود را خالصانه و عادلانه قضاوت کنیم

 از قضاوت دیگران نخواهیم ترسید ونخواهیم رنجید .

 عزیز من ،زندگی مشترک را نمیتوان یکبار به خطرانداخت و باز 

 انتظارداشت که شکل و محتوایی همچون روزگاران قبل ازخطر

داشته باشد . چیزی قطعاً خراب خواهد شد .

                                      چیزی فروخواهد ریخت . چیزی دگرگون خواهد شد 

. چیزی به عظمت حرمت که بازسازی و ترمیم آن بسی دشوارتر

 از ساختن چیزی تازه است ...  

باور کن  که  هیچ چیز  به قدر صدای

 خنده ی آرام و شادمانه ی تو  بر قدرت  کار کردن و سر سختانه 

و عادلانه  کار کردن ِ  من نمی افزاید  و هیچ چیز  همچون  افسردگی

  و در خود فرو ریختگی تو مرا تحلیل نمی برد ، ضعیف نمی کند و

 از پا نمی اندازد . مگذار غم،سراسر سر زمین روحت را به تصرّف

خویش در آورد وجای کوچکی برای من باقی مگذارد . من به شادی

 محتاجم  وبه شادی تو بی شک بیشتر ازشادمانی خویش .

 زمانی که اندوه ،به عنوان یک مهاجم بد قصدِ سخت جان ،می آید ،

 حق است که چنین مهاجمی را به رگبارخنده ببندی .

 عزیز من ! قایق کوچک دل ،به دست دریای پهناور  اندوه مسپار !

 لا اقل بادبانی بر افراز . پارویی بزن و برخلاف جهت باد ، تقلّایی کن . 

سخت ترین توفان ،مهمان دریاست نه صاحبخانه ی آن .

 توفان  را بگذران و بدان که تن سپاری تو به افسردگی به زیان

بچه های زیبای توست 

 وبه زیان  همه بچّه های دنیا.

 آخر آن ها شادیِ صادقانه را بایدببینند تا بشناسند ... 

 می دانی تو در جبهه ای حضور داری ودر حال جهاد و تلاش هستی  

 که هر لحظه با ثبت ثواب  است که می گذرد .

 تو همگام با من در این سفر پر خاطره و پر مخاطره ی زندگی  هستی. 

  اعتماد به نفسیبه وسعت ِتمامی آسمان داشته باش.  

واجازه  ی نفوذ  بیگانگان و حسودان را نده .

به راستی که چه درمانده اند آنهاکه چشم تنگشان را به پنجره های 

 روشن وآفتابگیر کلبه های کوچک دیگران دوخته اند ...

وچه قدر خوب است ، چه قدر خوب است که ما هرگزخوش بختی 

را در خانه ی همسایه جست و جو  نکرده ایم ... 

  این حقیقتاً اسباب رضایت خاطر ماست.

 و نشنیده اند که ما از رفاه دیگران  شادی های دیگران وسفره های

 دیگران به حسرت سخن گفته باشیم ومن هرگز حتّی یک نفس 

شک نکرده ام که تنها  بی نیازی روح بلند پرواز تو این سرافرازی 

و آسودگی بزرگ را به خانه  آورده است .

خوش بختی گمان می کنم تنها چیزی است در جهان که فقط با

 دست های طاهرکسی که به راستی خواهان آن است ساخته 

می شود واز پی اندیشیدنی طاهرانه وکیست در میان ما که نداند این

 معجزه ی حذف پول به عنوان حلّال مشکلات تنها به همّت  والا،

 گذشت بی نهایت ، بلند نظری و منش بزرگوارانه  ی تو ممکن   

گشته است ؟ چرا انسان  هنوزیاد نگرفته  آن  گونه  به حوادث  

نگاه کند که تلخ ترین و درناک ترین آنها را هشیار  کننده ،

 نیرو دهنده  و تجربه بخش ، برانگیزنده وآینده  ساز ببیند .

 عزیز من !  زندگی بدون  روزهای بد  نمی شود ، 

 بدون روزهای  اشک و درد و خشم و غم.

 امّا  روز های بد ، همچون برگ های پائیزی ، باور کن  که شتابان  فرو

 می ریزند و در زیر  پا های تو  ، اگر بخواهی ، استخوان می شکنند و

 درخت  استوار  و مقاوم بر جا می ماند .  برگ های پائیزی ، بی شک 

در تداوم بخشیدن  به مفهوم درخت  و مفهوم بخشیدن  به تداوم  درخت 

، سهمی  از یاد نرفتنی  دارند .

 اگر گرفتاری هاخیلی  زیاد است خوب است  جای کوچکی  هم برای

 گریستن باز کنی  واین طور  در گرفتاری  ها غرق  نشوی و  از یاد نبری 

که قلب  انسان  بدون  گریستن  می پوسد و انسان  بدون  گریه  سنگ

 می شود . در دل  گریستن  خیلی سخت تر از گریستن  با چشم است 

و برای  تو بیم مرگ زود رس  می رود .  همسفر  همیشه بیدار دلسوزی 

چون تو داشتن ، موهبتی  است که هر  راه  طولانی سوزان  را به حدّی 

حسرت انگیز ، کوتاه  می کند . تو گر  چه تکیه گاه منی ،  

 امّا  خود در تنهایی ، ساقه ی باریک یک گل مینایی .مگذار  حتّی یک

 اضطراب ، این ساقه ی نازک  را  مختصری خم کند شکستن تو در هم

 شکستن  اوست .  جهان ، جهان دغدغه  هاست . تو چیزی  را که با

 ایمان  ساخته ای  با سودا ، خراب نخواهی کرد . عجب سال هایی را

 گذرانده ای و عجب  روزها  وعجب  ثانیه هایی را ..

وتودرچنین سال ها چه غریب سر شار از استقامتی و صبور

  و سر سخت .

شاد باش .مگر چه عیبی دارد که انسان حتّی  در هشتاد سالگی هم

 الک و دولک بازی کند و گرگم به هوا و قایم باشک و اتل متل و...

مگر چه عیب دارد ؟ اگر من وتوو جمع بزرگی ازیاران و همسایگان

 در یک روز  زرد پائیزی صد ها بادبادک رنگین را به آسمان 

 بفرستیم  و کودکانه به رقص های خالی از گناه آنها نگاه کنیم ،

چه شود ؟ باد بادک ها ... هرگز ندیده ام  که ذرّه ای از  شخصیّت 

 آدم  ها را به مخاطره بیندازد . باور کن ... امّا شاید  طرفداران وقار و متانت

 ، خیال کنند که بادبادک  بازی  ما ،  صلح جهانی  را به مخاطره  

خواهد افکند وتعادل  اقتصاد جهانی  را وعدل و انصاف  ومساوات 

جهانی را.بله...؟

این را همه می دانند . آن چه بد است و به راستی  بد است ، چرک 

منجمد  روح است  و واسپاری  عمل  به عقده ها  نه هوا کردن 

بادبادک ها ... برای آن که  لحظه هایی  سر شار  از خلوص

واحساس و عاطفهداشته باشی ،بایدکه چیز هایی را از کودکی با  

خودت  آورده باشی .

وگهگاه  کاملاً  سبکسرانه بازیگوشانه  رفتار کرده باشی . عزیزم !

هرگز  از کودکی  خویش آن قدر  فاصله  مگیر که صدای  فریاد های

 شادمانه  اش را نشنوی یا صداهای گریه  های مملو  از گرسنگی  و

 تشنگی اش را ...

 اینک  دست های مهربانت را به من بسپار تا به یاد  آنها بیاورم که

 چگونه  باید زلف  عروسک ها را نوازش کرد ... ما این  زمان  بیهوده 

است  که  در  راه  یافتن  انسان  بی نقص  مطلق زمین  را جست وجو

 کنیم .

 زندگی  زراندیشانه ی امروز ، مجال یکسره  خوب بودن ، کامل 

عیار بودن ،حتّی  در ذهن  هم انحراف  واندیشه ی باطلی  نداشتن 

را از انسان  گرفته است .

 اینک  می توانیم  تنها  در راهساختن ِ کم عیب ها قدم برداریم .

  نه خوبان مطلق  معصوم . تو عیب ها را سنگ نمی کنی  تا

 به خشونت  و بی رحمی  آن را به سوی سر پر درد  پرتاب کنی  و

 دردی تازه  بر جملگی درد ها بیفزایی . تو عیب را یک لقمه  ی سوزان 

گلوگیر نمی کنی که راه نفس را ببندد  واشک به چشم ها بیاورد . تو

 مهم این است که به قصد  انداختن  و بر انداختن نمی زنی به قصد

 ساختن ، تجدید خاطره می کنی .

باید یک  روز صبح دل انگیز با من ،تنهای  تنها  در پارک  در آن هوای 

دلپذیر  وملایم  به نرمی  نسیم  بدوی  وبدوی و آن گاه  فرصت  نوسازی 

خویشتن راپیدا کنی . ما انسانیم  نه عقرب  کاشان ما افعی  نیستیم  با

 کیسه هایی  از زهر ناب  خالص . ما  برای تکمیل  هم آمده ایم  نه برای 

تعذیب  و تعریز  هم .

 صبوری تو ، صبوری  بی حساب تو  در متن  یک زندگی  نا امن  وآشفته 

،که هیچ  چیز آن، تو را شاد و مفرّح  نساخته است و نمی سازد  به

 راستی  که شگفت انگیز ترین حکایت ها ست .

 بیا با هم کمی  پیاده  راه برویم   و تمام شهر  را بپیماییم  دست در

 دست  هم و عاشقانه . این فرصتی است  برای به یاد ماندن  جمیع 

لحظه های خوب گذشته  با طعم  و عطر ومزه های بسیار متنوّع . 

لحظه ی شفّاف  اوج محبّت در یک غنچه ی فرو بسته ی میخک . 

لحظه ادراک  متقابل ... در این راه طولانی که ما بی خبریم و چون باد 

می گذرد  ، بگذارخرده های اختلاف ،باقی بماند.خواهش می کنم

مخواه که یکی باشیم مطلقاً یکی ... مخواه که هر چه تو دوست داری 

من همان  را  دوست بدارم  و  به همان  شدّت دوست بدارم .

 مخواه  که هر  دو یک آواز  را بپسندیم  و یک کتاب را

 ویک طعم را و یک رنگ را  ویک شیوه نگاه کردن را .

 مخواه  که انتخاب ها یکی باشد  سلیقه ها  یکی  و رؤیا ها یکی.

 همسفر بودن  و هم  هدف بودن ابداً  به معنای  شبیه بودن و

شبیه شدن نیست  و شبیه شدن  دلیل  بر کمال نیست..

 بلکه دلیل بر توقّف است.

   شاید «اختلاف » کلمه خوبی نباشد . شاید «تفاوت » بهتر 

از «اختلاف » باشد نمی دانم . 

زندگی را تفا وت نظر های ما می سازدو پیش می برد نه شباهتهایمان.  

 نه از میان  رفتن و محو  شدن یکی.

 واجب نیست  که هر دوی ما  یک چیز دوست  داشته باشیم و به یک

 اندازه هم . عشق  از خود خواهی ها و خودپرستی  ها ، گذشتن است .

 امّا  این سخن  به معنای  تبدیل شدن  به دیگری نیست .

 اگر زاویه ی دید ما نسبت  به چیزی یکی  نیست ،  بگذار نباشد 

بگذار فرق داشته باشد . بگذار  در عین وحدت  مستقل  باشیم 

وبخواه  که در عین  یکی بودن  یکی نباشیم .

  و بخواه  که همدیگر را  کامل کنیم  نه ناپدید . 

بگذار صبورانه و مهرمندانه در باب هر چیز که مورد اختلاف است 

 بحث کنیم  امّا  نخواهیم  که بحث ، ما را  به نقطه ی مطلقاً  

واحدی برساند .

 بحث باید ما را به ادراک  متقابل برساند  نه به فنای  متقابل .

 من و تو ، تو و من  حق داریم  در برابر  هم قد  علم کنیم  

 و حق داریم  بسیاری  از نظرات و عقاید  یکدیگر را نپذیریم  بی آن که

 قصد تحقیر  هم را داشته باشیم.

 دو نیمه ، زمانی  به راستی  یکی می شوند  واز دو «تنها» یک

 «جمع کامل» می سازند که بتوانند  کمبود های هم را  جبران

 کنند  نه آن که  عین  مطلق  هم شوند .بیا تصمیم  بگیریم  که

  هرگز   عین همنشویم  بیا  تصمیم   بگیریم که حرکتمان  و   

 حتّی اختلا ف های اساسی مان باقی بما ند  و هر گز اختلاف 

  نظررا وسیله تهاجم قرار ندهیم .

  عزیز من !  بیا متفاوت  باشیم . در طول سالیان درا زندگی  مشترک ،ز

من  به این باور ابتدایی  دست یافته ام ، که این نفسِ اختلاف نظر ها 

  نیستکه مشکل اساسی  زنان و شوهران را می سازد

 ؛ بلکه «شکل » مطرح کردن  این  اختلاف نظر هاست .

اگرزنان و شوهران  به راستی  میل به  بقای  زندگی  مشترک  خود 

 دارندچرا نمی آیند به هنگام  برخورد های روز مرّه ،خوب ترین ،

نرم ترین ، مهر مندانه ترین ، شیرین ترین و بی کنج و لبه ترین ، 

صریح و ساده ترین  واژه ها ، جمله ها و روش ها را انتخاب کنند 

و به کار گیرند ؟ 

زبان خالی ازبرّندگی ،گزندگی ،سوزندگی،آزارندگی ودرندگی را ...

 بی رحمی.... بی رحمی ...  این تنها  عاملی است که زندگی

مشترک را به آسانی ، به جهنّم  تبدیل  می کند .

 سخت ترین  انتقاد ها  اگر با شقاوت  همراه نباشد آن طور 

نمی کوبد که مرمّت  نا پذیر  باشد .

 خوش بختی را چنان تعریف نکنیم  که گویی  سیمرغی باید،تا آن را 

از قلّه  ی قافی بیاورد .

 خوش بختی ، عطر  مختصر  تفاهم است  که اینک  در سرای  تو پیچیده

و عطری است  که از آغاز  تا پایان راه  ، همیشه می توان  بوییدش.

 خوش بختی  را ساده  بگیریم ای دوست . خوش بختی  را

 تنها  به مدد طهارت جسم و روح  در خانه ی کوچکمان نگهداریم .

می بینی که بعد از گذشت  سال ها  موها سفید می شود و جوانی به

 تدریج  از دست  می رود . می بینی  که فرزندان  ،چون درختان  معجزه 

قد می کشند . تحت  چنین  شرایطی  است که ما بیشتر  از همیشه 

به هم  نیاز مند می شویم  و تکمیل  کننده ی هم ،

 تکیه گاه  هم، دادرس هم ، اعتراف  نیوش هم ،  محّب هم ،

 راهنمای هم ، راهگشای هم ،

 همسفر هم ، درد شناس هم و غمگسار هم . لحظه های  خشم ،

 لحظه های  قضاوت  نیست و انسان بدون  خشمی ، گهگاهی انسان 

نیست گر چه در لحظه های  خشم  نیز ...

یک روز عاقبت  قلبت شکسته خواهد  شد ... یک روز عاقبت  نه با سفری

 یک روزه ، نه با سفری بلند ، بلکه  با آخرین سفر ... بگذار آسوده خاطر و

 بی دغدغه  بمیریم . بگذار  شادمانه بمیریم . عزیز من!  به عکس های

 گذشته  نگاه کن  در کنا رهم  بودنمان  را بنگر . چه تفاخری ! چه محبّتی

 ! چه عشقی !...

تو خوب می دانی ... سنگین ترین درد ها ، چون  از صافی  زمان بگذرند 

به چیزی توصیف نا پذیر   امّا  مطبوع  تبدیل   می شوند و جملگی  تلخی

 ها  به  چیزی  که   طعمی بسیار خاص امّا  به هر حال  شیرین دارند ،... 

 اما ملتمسانه از تو می خواهم  این عریضه  را جهت یاد آوری ، برخی 

 اوقات بخوان ونگهداری کن . جای حرف های محبّت آمیز  سطل آشغال نیست.

 دوستدارهمیشگی تو ...

پایند گی  زندگیت را ،از یزدان پاک ، این دادار مهر آفرین خواستارم .

        مهر و سپاسم راپذیرا باش.       همسرت